Perowskia łobodolistna

(Perovskia atriplicifolia)

 

W prawie każdym ogrodzie znajdzie się miejsce, gdzie ziemia nie jest zbyt urodzajna, wystawiona na palące słońce, przez co trudne do zagospodarowania. I tu z pomocą przychodzi perowskia. To podkrzew (jej dolne części pędów w drewnieją) tworzący luźne kępy dorastające do 120 cm wysokości. Liście na pędach są raczej drobne, mocno powcinane lub ząbkowane i pokryte kutnerem, który nadaje im srebrzysty odcień. W połowie lipca na szczytach pędów rozwijają się luźne wiechy drobnych niebieskofioletowych kwiatów. Kwitnie bardzo długo - praktycznie do przymrozków. Dla pięknego wyglądu wymaga przestronnego, w pełni nasłonecznionego stanowiska z ubogą, mocno przepuszczalną i niezbyt wilgotną glebą.
Na tych lepszych traci srebrzystą barwę liści a przy braku odpowiedniej ilości słońca kwitnie słabo a pędy mają tendencję do wylegania. Gleba powinna mieć odczyn zasadowy lub przynajmniej obojętny. Przed zimą pędy można przyciąć o połowę a nasadę krzewu dobrze jest okopcować, najlepiej kompostem, który wiosną będzie wystarczającą dawkę nawozu dla rośliny a zimą zabezpieczy rozbudowany system korzeniowy przed przemarznięciem. Wiosną przed ruszeniem wegetacji dobrze jest dla utrzymania ładnej formy i ograniczenia drewnienia pędów przyciąć wszystkie dość nisko, najlepiej nad drugą parą oczek. Ale nie jest to koniecznością. Jest rośliną wrażliwą na wiosenne, późne przymrozki. Warto w takich sytuacjach okryć roślinę włókniną. Przy odpowiednim zabezpieczeniu bryły korzeniowej zimuje bardzo dobrze. Tylko młode rośliny wymagają lepszego zabezpieczenia na zimę.