Mak atlantycki

(Papaver atlanticum, syn. Papaver rupifragum subsp. atlanticum) 

Rzadko spotykany w ogrodach ‘Hiszpański mak’. Jak sama nazwa wskazuje gatunek pochodzi z Hiszpanii oraz Maroka a sama odmiana jest kultywarem. Tworzy niewielkie kępy szerokolancetowatych, owłosionych liści o sinozielonej barwie i powcinanych brzegach. Wytwarza długie korzenie, które drążą podłoże w poszukiwaniu wody. Z tego powodu nie toleruje przesadzania ale jednocześnie jest bardzo odporny na niekorzystne, suche warunki. Jest rośliną kserotermiczną, czyli przystosowaną do stanowisk o bardzo silnym nasłonecznieniu, silnie nagrzewających się, z niewielką dostępnością wody. Z końcem wiosny na prawie bezlistnych, cienkich pędach rozwijają się morelowo- pomarańczowe, cudowne kwiaty o podwójnej koronie płatków. Każdy kwiat żyje krótko 1- 2 dni ale co dzień rozwijają się kolejne, więc roślina jest w pełni rozkwitu przez całe niemal lato. Oczywiście kocha słońce - im więcej tym lepiej.

    Najlepiej rośnie w podłożu przepuszczalnym, żwirowym i raczej suchym. Kwiaty są chętnie oblatywanie przez owady więc zawiązują się duże ilości nasion, z których każdej wiosny wyrastają nowe siewki. Nie jest jednak rośliną inwazyjną a samosiew sprawia, że roślina pozostaje w ogrodzie na bardzo długo, choć uznawana jest za krótkowieczną. Zdarza się że po obfitym kwitnieniu roślina przechodzi krótki okres spoczynku i chwilowo zanika. Najczęściej młode liście pojawiają się z końcem lata a wraz z nimi nieliczne już kwiaty. W optymalnych warunkach zimuje doskonale i nie wymaga okrywania.