Kozłówka długoszyjkowa

(Phuopsis stylosa)

 Kozłówka długoszyjkowa to zadziwiająca bylina, z tych co to się kocha i nie cierpi zarazem. Kocha - za urocze kwiaty i obfite kwitnienie, nie cierpi za szybki rozwój. Na lepszych stanowiskach może być nieco inwazyjna. No i zapach określany jako piżmowaty, wydzielany przez liście, które zawierają kumarynę. Zapach jest szczególnie intensywny po letnich opadach i przy dużym natężeniu słońca.   
 Jest rośliną okrywową a nawet zadarniającą. Jej długie, kanciaste pędy łatwo ukorzeniają się przy kontakcie z podłożem. Zarówno pędy jak i liście pokryte są haczykowatymi włoskami, przez co są jakby ‘czepne’. Wąskie, lancetowate liście zebrane są okółki. W czerwcu kozłówka rozpoczyna kwiatowy pokaz. Na końcach mocno rozgałęzionych pędów rozwijają się niemal kuliste różowofioletowe kwiatostany. Rurkowate kwiaty wyposażone są w długie, sterczące słupki przez to cały kwiatostan wygląda jak najeżona kulka. Kwitnie bardzo obficie przez całe lato przyciągając masę owadów. Najbardziej lubi miejsca słoneczne, jasne z mocno przepuszczalnym, umiarkowanie żyznym i umiarkowanie wilgotnym, lekkim podłożem, choć urośnie praktycznie wszędzie. Jednak w cieniu nie będzie kwitła wcale a w półcieniu słabo. Mając do dyspozycji żyzne podłoże będzie trudna do opanowania. Trzeba więc znaleźć kompromis. Po kwitnieniu pędy można ostro przyciąć. Przed zimą wyrosną nowe. W optymalnych warunkach zimuje bardzo dobrze.