Kocimiętka groniasta

(Nepeta racemosa syn. Nepeta mussinii Spreng. exHenckel)

     Przez jednych kochana przez innych nie. Ale i tak można ją spotkać w większości ogrodów. I nic dziwnego. Niewymagająca, odporna, niezawodna. Kwitnie nieprzerwanie przez całe lato, czasem aż do przymrozków. Naturalnie występuje w Azji Mniejszej po Kaukaz i północny Iran, na odkrytych zboczach skalnych w iście spartańskich warunkach.

     Jest gatunkiem zmiennym - docelowa wysokość, barwa kwiatów czy długość kwitnienia uzależniona jest od wielu czynników. Preferuję w pełni słoneczne stanowiska z dobrze przepuszczalnym, mało zasobnym i raczej suchym podłożem. Oczywiście poradzi sobie na niemal każdym innym stanowisku ale będzie to miało wpływ na ostateczny wygląd rośliny. Jedyne co z pewnością jej nie służy to cień i zbite, mokre podłoże. Tworzy niewysokie kępy długich, podkładających, nieuporządkowanych i gęsto ulistnionych pędów. Liście karbowane, owłosione, szarozielone i aromatyczne. Niewielkie wargowe kwiaty o barwie od niebieskiej do fioletowej rozwijają się na szczytach pędów tworząc oddalone od siebie nibyokółki. W porze kwitnienia roślina jest masowo oblatywana przez owady. A zapach - no cóż, jednym się podoba innym nie. Rzecz gustu. Z pewnością nie podoba się wielu niepożądanym gościom (np.komarom) a uwielbiają go koty. Jedno jest pewne - to bardzo dekoracyjna bylina, którą z pewnością warto posadzić w ogrodzie - na rabacie, na skalniaku a nawet w donicy. Zimuje bez zastrzeżeń.