Ślazownik lśniącobiały 'Bianca'

(Sidalcea candida)

   Ślazownik, jako rodzaj, to roślina o stosunkowo niewielkich wymaganiach siedliskowych, ale o dużych walorach dekoracyjnych. Gatunek S.candida pochodzi południowo-zachodniej części USA, gdzie zasiedla miejsca wilgotne - łąki, brzegi strumieni, krawędzie piaszczystych rzecznych koryt. Uważany jest za roślinę krótkowieczną, ale ostateczny czas jaki spędzi w ogrodzie uzależniony jest przede wszystkim od podłoża, a dokładniej od jego przepuszczalności ale i wilgotności. Dlatego należy zwrócić szczególną uwagę na dobry drenaż w obrębie korzeni. A te są silne i mocno zbite. 

Ślazownik lśniącobiały w ogólnym oglądzie jest bardzo podobny do bardziej u nas znanych gatunków, ale równie delikatny i subtelny. Tworzy z czasem gęste kępy wysokich, sztywnych i gęsto ulistnionych pędów. Liście mają różny kształt (w zależności od wysokości) w zarysie okrągłe, nerkowate lub mocno klapowane, zawsze jednak ciemnozielone i błyszczące. Wysokie, kłosowate kwiatostany pojawiają się od wczesnego lata, na przełomie VI-VIII. Pora kwitnienia trwa długo, ponieważ kwiaty rozwijają się stopniowo od dołu do góry. Kwiaty są duże, czysto białe.
W uprawie ślazownik ma dwa podstawowe wymagania – słoneczne stanowisko i przepuszczalne podłoże. Mając do dyspozycji gleby próchnicze, dość zasobne i umiarkowanie, stale wilgotne o odczynie obojętnym w kierunku kwaśnego, rozwija się pięknie i kwitnie obficie. Ale nie jest wybredny i łatwo dostosowuje się do większości gleb. Jedynie zbyt długo utrzymująca się susza niekorzystnie wpływa na ogólny wygląd rośliny i długość kwitnienia. Często powtarza kwitnienie pod koniec lata, oczywiście jeśli pędy (te przekwitnięte) zostaną przycięte tuż przy ziemi. Ślazownik jest całkowicie mrozoodporny, jednak wskazane jest okrycie na zimę grubą warstwą lub kompostu.