Dzwonczyn caricinus syn. tenuifolius
(Edraianthus caricinus Schott, Nyman & Kotschy syn.Edraianthus tenuifolius (A.DC.) A.DC.)
Dzwonczyny to rzadko spotykane w uprawie rośliny kolekcjonerskie, o których się mówi :
"Mogę powiedzieć, że zachowują się jak panie. Tylko jak. Są trochę nieodgadnione. Kiedy się uspokoją, dorastają i nic ich nie poruszy. Jeśli zaczną mieć swoje kaprysy, staną się furią, którą nie zawracasz sobie głowy. Często nie wiemy dlaczego. "
Dzwonczyn jest rośliną wieloletnią o niewielkim wzroście i pięknych dzwonkowatych kwiatach. Wszystkie znane gatunki zasiedlają górskie obszary Południowej Europy od centralnych Włoch i Sycylii do Półwyspu Bałkańskiego i Kaukazu. To niezwykle cenne rośliny do ogrodów skalnych, wymagające ciepłych i słonecznych stanowisk oraz mineralnych i przepuszczalnych gleb. Są odporne na niskie temperatury ale wrażliwe na nadmiar wody zimą - jak większość roślin pochodzenia górskiego.
Dzwonczyn caricinus naturalnie występuje na terenach Serbii, Chorwacji, w północnej Słowenii i Albanii. Rośnie tam na płytkich skalistych glebach o podłożu wapiennym, na skalistych stopniach, tarasach a nawet pionowych zboczach. Tworzy niewielkie kępki wąskich, trawiastych liści, twardych i sztywnych. Późną wiosną na fioletowo nabiegłych nagich pędach rozwijają się dość duże kwiatostany o fioletowo-niebieskiej barwie. Każdy kwiatostan złożony jest z kilku (max. 15) dzwonkowaty kwiatów. Pędy są płożące, wnoszące w części szczytowej. Wymaga słonecznego stanowiska i żwirowego podłoża zawierającego wapń. Wapń nie jest niezbędny ale dzięki niemu kwiaty pięknie się wybarwiają. Wytwarza silny system korzeniowy ( korzenie są grube, mięsiste), który ułatwia mu przetrwanie nawet w suchych warunkach. Nie oznacza to jednak, że nie potrzebuje wody. Nie lubi przesadzania. Najlepsze miejsce dla dzwonczyna to ogród skalny, gdzie trzeba mu zarezerwować nieco miejsca z uwagi na rozkładające się pędy kwiatostanowe. Może być uprawiany w skalnym korycie lub donicy ale prawdopodobnie nie będzie tam długo gościł.
