Wernonia Baldwina

(Vernonia baldwinii) 

Wernonia Baldwina to rodzimy gatunek dla USA a szczególnie stanu Missouri, gdzie rośnie w suchych lasach, na suchych łąkach, kamienistych preriach i nieużytkach. Jest dość agresywną byliną kłączową, która wymaga kontroli, gdy już się zadomowi. Jej kłącza rozrastają się wówczas energicznie we wszystkich kierunkach. Na szczęście nie korzeni się zbyt głęboko. Mimo to nie powinna być sadzona w małych ogrodach, gdzie szybko wyprze inne rośliny.
Tworzy gęstą kępę sztywnych, nierozgałęzionych, pokrytych białym meszkiem pędów. Liście na krótkich ogonkach lub siedzące na łodydze są szerokolancetowate, około 12 cm długości i 5 cm szerokości, ostro zakończone i głęboko piłkowane na brzegach – to cecha charakterystyczna tego gatunku. Tak jak większość wernoni zakwita późnym latem wynosząc na szczytach pędów zebrane w luźne, płaskie baldachy astrowate kwiaty o żywej czerwono-fioletowej barwie. Kwiaty zawierają dużo cennego nektaru, więc o tej porze roku są jednym z ostatnich źródeł pokarmu dla owadów. Dorosła roślina osiąga około 120 a w żyznym podłożu nawet 150 cm wysokości.
Ale żyzne podłoże nie jest dla niej. O wiele lepsze będzie to ubogie w składniki pokarmowe, kamienisto- gliniaste, piaszczyste, wapienne, słabo lub umiarkowanie wilgotne o odczynie obojętnym do zasadowego. Pora kwitnienia tej wernoni kończy się wraz z nadejściem przymrozków. To cenna i efektowna roślina ale władcza i zaborcza o czym nie można zapominać. Umiejętnie kontrolowana nie powinna stanowić zagrożenie dla swoich sąsiadów. Mimo to zalecam rozwagę zapraszając ją do ogrodu. Na szczęście nie rozsiewa się, bo wernonie, choć produkują dużo lekkich nasion to tych płodnych jest bardzo mało. Stąd zapewne agresywny charakter kłączy. Jakoś przecież trzeba walczyć o przetrwanie zwłaszcza w tak trudnych warunkach w jakich żyje w naturze. Całkowicie mrozoodporna.