Żebrzyca sina

(Seseli elatum ssp. osseum) 

Żebrzyca sina to roślina pełna sprzeczności. Ubrana w chłodne barwy, sino-niebiesko-białe, pragnie słońca i dużej ilości ciepła. Posadzona na słonecznej rabacie stanowi niezwykły, "zimowy" wręcz akcent. Przez cały sezon nie zmienia barw udając zimną i władczą panią żebrzycę.
Pochodzi z górzystych regionów Europy Środkowej, gdzie zasiedla południowe stoki na wapieniach - skały, skalne szczeliny, w bogatej w składniki pokarmowe glebie. Pod ziemią wytwarza długich, słabo rozgałęziony korzeń a na powierzchni przewieszające się zebrane w rozety mocno pierzaste, wąskie, sinozielonkawe liście na długich łodyżkach. Gdy zbliża się lato wynosi na wysokich, mocno rozgałęzionych i sztywnych pędach szeroko rozpierzchłe baldachy śnieżnobiałych, drobnych kwiatów, rozsiewając aromatyczną woń. Okres kwitnienia trwa przez czerwiec i lipiec, po czym wydaje liczne nasiona i powoli zamiera.
Jest rośliną monokarpiczną – w pierwszym roku wytwarza jedynie liściastą kępę a dopiero w kolejnym zakwita. Potem ginie – podobnie jak arcydzięgiel, wydając na świat kolejne pokolenie. W porze kwitnienia osiąga około 80-120 cm wysokości, gdzie liściasta kępa to zaledwie 30cm. Jest delikatna i koronkowa a swoją nietuzinkową urodą podkreśla piękno innych kwiatów. Może być wspaniałym uzupełnieniem letnich nasadzeń nadając im delikatnego i zwiewnego charakteru.
Jedyne dogodne dla niej stanowisko to pełne słońce z żyzną, mocno przepuszczalną, zawierające wapń glebą. Ze względu na swoje potrzeby dotyczące podłoża nie może rosnąć byle gdzie. Na glebach lekko kwaśnych prawdopodobnie zginie w ciągu jednego sezonu. Takie właśnie bywają królowe ogrodu – piękne i kapryśne jednocześnie. Zimuje bez zastrzeżeń.