Aster pirenejski

(Aster pyrenaeus)

 

Aster pirenejski jak sama nazwa wskazuje pochodzi z Pirenejów na terenie Francji i Hiszpanii, gdzie jest pod ochroną – to rzadko spotykany w naturze gatunek. Ale i w uprawach ogrodowych nie łatwo go spotkać. To rzadkość. W naturze zasiedla wapienne, górskie łąki, pastwiska, piargi, nagie strome zbocza na wysokości 900-2000 m n.p.m..
Z podziemnego kłącza wyrastają mocne, proste, nierozgałęzione, omszone i gęsto ulistnione pędy do wysokości 90 cm. Liście na pędach są siedzące, obejmujące pęd, szerokolancetowate i także owłosione. Zaczyna kwitnąć już w lipcu podobnie jak astry alpejskie, dużymi (do 5 cm średnicy) lawendowymi kwiatami z żółtym środkiem. Okres kwitnienia trwa aż do października a kwiaty przyciągają do siebie owady.
Gatunek ten lubi słoneczne stanowiska ale zarazem wilgotne podłoże przez okres wegetacji, zimą zaś suche, dobrze odprowadzające wodę z obrębu korzeni. Jest rośliną termofilną tzn. odporną na ciepło i suszę, ale te trwające zbyt długo odciskają swoje piętno na wyglądzie rośliny i długości kwitnienia. Wymaga nie tylko gleby dobrze zdrenowanej, ale także wapiennej, niekoniecznie mocno zasobnej.
Wszystko to sprawia, że Aster pirenejski jest bardzo odmienny od naszych jesiennych marcinków. To jak na razie jedyny znany mi aster o tak specyficznym charakterze. Długie kwitnienie i niewielkie wymagania to atuty, które warto docenić. Może być uprawiany z powodzeniem nawet przez tych, którzy dopiero zaczynają swoją przygodę z ogrodem. Zabiegi pielęgnacyjne, tzn. czyszczenie można wykonać dopiero wiosną. Zimą uschnięte pędy i kwiaty są dobrym schronieniem dla owadów a suche pędy łatwiej jest usunąć niż te świeże, jesienią. Całkowicie mrozoodporny.