Wieczornik damski

(Hesperis matronalis) 

Trochę zapomniany, kojarzący się z wiejskim, babcinym ogrodem, wyglądem przypominający trochę floksa wiechowatego. Wieczornik damski to roślina "stara jak świat", pamiętająca jeszcze starożytne ogrody. Przetrwała do dziś, choć nie jest rośliną zbyt długowieczną. Właściwie trudno powiedzieć czy przetrwa rok czy pięć. Na szczęście daje samosiew, więc nie trzeba się martwić o ciągłość uprawy.
Gatunek ten występuje naturalnie w całej Europie a także w zachodniej i środkowej Azji oraz na Syberii. Jego łacińską nazwę “Hesperis” tłumaczy się ni mniej ni więcej jako "pod wieczór". Ma to związek z zapachem jaki kwiaty wydzielają wieczorem. Tak więc posadzony np. w pobliżu tarasu będzie upajał przyjemnym aromatem w ciepłe, wczesnoletnie wieczory. Ale to dopiero w drugim roku uprawy, bo w pierwszym roślinach wytwarza jedynie kępkę odziomkowych liści. Pod koniec maja kępka zamienia się w wysokie, ulistnione pędy zakończone gęstymi kwiatostanami złożonymi z 2 cm średnicy kwiatów w kolorze niebiesko-liliowym. Kwitnie przez około 1 miesiąc. Z uwagi na wysokość wymaga podpierania – pędy mogą się pokładać po deszczu lub przy silnym wietrze.
Ponieważ w naturze rośnie najczęściej w miejscach wilgotnych, to w ogrodzie również wymaga odpowiednio, stale wilgotnego podłoża z dużą zawartością próchnicy, umiarkowanie żyznego o odczynie obojętnym w górę. Jeśli chodzi o stanowisko to woli to nieco chłodniejsze bez ostrego słońca. Po kwitnieniu pędy trzeba przyciąć kilka centymetrów nad ziemią, pozostawiając jeden na nasionach (tyle wystarczy). Można pozwolić na samosiew lub wysiać nasiona bezpośrednio do gruntu tuż po zbiorze. Co 2 – 3 lata warto odmłodzić kępę co pozwoli utrzymać roślinę przez wiele lat. Zimuje bardzo dobrze pod śniegową pierzynką. Przy braku śniegu warto nieco ją okryć, choć przy obecnych zimowych temperaturach przetrwa także bez okrycia.