Różeniec górski

(Rhodiola rosea)

                Różeniec górski to sukulent liściowy. Oznacza to ni mniej ni więcej, że jego liście gromadzą wodę i potrzebuję dużej ilości słońca. Bo ze słońcem i suszą kojarzą się nam sukulenty. W tym jednak przypadku suche podłoże dotyczy dobrze ukorzenionych starszych egzemplarzy – to po pierwsze. A po drugie to sukulent, ale o górskim pochodzeniu. W górach, wśród odłamków skał i w szczelinach ziemia nigdy nie jest sucha a jedynie mocno przepuszczalna.
I takich właśnie warunków potrzebuje różaniec. Podłoża żwirowo-próchniczego, utrzymującego wilgoć i niezbyt żyznego.
Drugi człon jego łacińskiej nazwy “rosea” związany jest z zapachem jaki wydziela jego kłącze (roztarte, będące surowcem lekarskim). Kłącze jest bardzo grube, poskręcane, siedzące tuż pod powierzchnią ziemi. W czasie wiosennych prac trzeba uważać, żeby go nie uszkodzić. Z kłącza wyrastają liczne, proste, gęsto ulistnione pędy. Liście są niemal okrągłe w zarysie, mięsiste i pokryte woskowym nalotem. Roślina zaczyna kwitnąć wiosną, pod koniec maja lub na początku czerwca. Kuliste, puszyste kwiatostany (forma męska) rozwijają się licznie na szczytach pędów. Początkowo są zielono-żółte, z czasem nabierają barwy pomarańczowo-czerwonej. Kwiaty są chętnie oblatywanie przez owady, ale i tak dość długo pozostają kolorowe. A to dlatego, że kwiaty żeńskie występują odrębnie (na drugiej roślinie) a do zapylenia potrzebne są obie formy. Z uwagi na to, kwiaty żeńskie nie są tak dekoracyjne to te formy nie są po prostu sprzedawane.
Różeniec nie jest kapryśny, rozrasta się raczej powoli, więc na większą kępę trzeba poczekać kilka lat. Komu się spieszy musi posadzić kilka egzemplarzy. Najlepiej będzie się czuł w słonecznym ogrodzie skalnym, w cichym, spokojnym zakątku, nieruszany i nieprzesadzony. Może być także uprawiany w donicy lub skalnym korycie. Zimuje doskonale.