Penstemon (wąsatka) bródkowy

(Penstemon barbatus)  

Kochamy penstemony – to fakt nie niepodważalny. Świadczy o tym zainteresowanie jakim obdarzamy te rośliny i to, że bardzo często spotykany jest w ogrodach. Trudno jednocześnie określić za co, ale mają w sobie to “coś”. Może to wyrazisty kolor kwiatów, może ich kształt, a może to że są trochę egzotyczne. Właściwie nie jest to aż tak istotne.

Nietrudno domyślić się skąd nazwa tego gatunku. Jego kwiaty mają kosmatą bródkę. Możemy je podziwiać pod koniec lata na przełomie VII-IX. Ich ognisto czerwona barwa rozgrzewa chylący się już ku jesieni ogród. To jeden z bardziej odpornych i wytrzymałych gatunków, który dał początek wielu pięknym odmianom. Jego ojczyzną (tak jak wielu innych gatunków penstemona) są południowo-zachodnie stany USA (Colorado, Arizona, Nowy Meksyk), a to oznacza słońce, skały i piasek. No i właśnie tego potrzebuję na “brodacz”.
Stanowiska z dużą ilością słońca, zdrenowanego, niekoniecznie zasobnego ale utrzymującego lekkie pokłady wilgoci podłoża. W przeciwnym wypadku nie ma co liczyć na bujne kwitnienie a i jego byt będzie zagrożony, szczególnie zimą. Roślina nie toleruję podmokłej gleby i masywny korzeń po prostu gnije. Początkowo ma postać niebieskozielonej kępki, łopatkowatych w kształcie liści. Później pojawiają się wyprostowane,sztywne do 60cm wysokości pędy z siedzącymi liśćmi. Na koniec pędy pokrywają się czerwonymi, dwuwargowymi kwiatami z bródką. Kwiaty są bardzo trwałe i utrzymują się dość długo. A to z uwagi na trudności w zapylaniu. Niewiele owadów jest w stanie zapylić kwiaty penstemona. Najczęściej robią to motyle. Zawsze warto zbierać nasiona, tak dla pewności, gdyby coś się przydarzyło. Poza tym penstemony w naszym klimacie nie są zbyt długowieczne 3 – 4,czasem 5 lat. Po przechłodzeniu nasiona kiełkują dość dobrze jeśli są świeże.