Naparstnica dziewannowata

(Digitalis thapsi) 

Naparstnica bylinowa – tak można pokrótce określić ten gatunek, pochodzący z terenów wschodniej Portugalii i Hiszpanii. W przeciwieństwie do gatunków, które znamy nie unika słońca i nie lubi nadmiaru wody. Jej naturalne środowisko to skaliste zbocza i ugory na podłożach bezwapiennych. Przede wszystkim to stosunkowo niska jak na naparstnicę roślina, bo dorasta do 45-60 cm wysokości. Inna jej nazwa to naparstnica hiszpańska.
Cała roślina pokryta jest żółtymi, gruczołowatymi włoskami, przez co kontakt z nią może u osób wrażliwych prowadzić do reakcji alergicznych. Liście odziomkowe tworzące rozetę i te na pędach mają jajowaty kształt, są jasnozielone i szorstkie. Rozwijające się latem kwiatostany są luźne, zwykle wyrasta ich kilka z jednej rozety. Kwiaty różowej barwy mają lejkowaty kształt i są zawieszone na długich szypułkach. Podstawowym warunkiem w uprawie tej naparstnicy jest dobrze zdrenowane, bezwapienne podłoże, umiarkowanie zasobne i umiarkowanie wilgotne o odczynie obojętnym. Toleruje słońce ale także w lekkim półcieniu będzie się czuła dobrze.
Najlepiej wygląda posadzona w większych skupiskach na tle roślin o ciemniejszych liściach, w ogrodach naturalistycznych jako element luźnych kompozycji. W dużym zagęszczeniu może być atakowana przez mączniaka. Zimuje bardzo dobrze. Warto jednak mieć w zapasie trochę nasion.

Przypominam, że wszystkie naparstnice są trujące - do wszelkich prac należy używać rękawiczek.