Inkarwilla Delavaya

(Incarvillea delavayi)

     Trudno oprzeć się jej urokowi, zwłaszcza gdy oglądamy zdjęcia mocno rozrośniętych kęp pełnych kwiatów. Rzeczywiście jest wyjątkowo piękną rośliną. Ale niezbyt łatwą nie tyle w uprawie co w utrzymaniu przez okres zimy. Jest byliną o burakowatych, bulwiastych korzeniach, które są bardzo wrażliwe na nadmiar wody i wszelkiego rodzaju uszkodzenia, zarówno mechaniczne jak i te wyrządzane przez szkodniki. Wszystko to skutkuje tym, że po prostu gniją - zimą lub wiosną. Mówiąc o szkodnikach mam na myśli nie tylko gryzonie ale także wszelkie podgryzające robactwo. Dlatego też ważne jest aby oznaczyć sobie miejsce gdzie rośnie aby nie uszkodzić korzeni wiosną podczas prac porządkowych ( a startuje dość późno). Dobrym sposobem na bezpieczne przezimowanie jest wykopanie bulw jesienią i przechowanie ich tak jak bulwy dalii ( piwnica, w piasku).
A skoro jest wrażliwa na nadmiar wody, trzeba zadbać o dobry drenaż w obrębie korzeni. Poza tym podłoże powinno być umiarkowanie żyzne i umiarkowanie wilgotne przez okres wegetacji (jesienią i zimą suche), zasobne w wapń. Stanowisko najlepiej słoneczne, ale radzi sobie także w półcieniu. Roślina tworzy gęste kępy licznych pierzastych, lekko przewieszających liści o długości 20-30cm, nad którą z początkiem lata unoszą się sztywne pędy zakończone pięknymi kwiatostanami o intensywnie różowych z żółtą gardzielą kwiatach. W porze kwitnienia kępa osiąga do 60cm wysokości. Z prac pielęgnacyjnych polecam regularne usuwanie przekwitniętych kwiatów i zabezpieczenie roślin na okres zimy - te rosnące w gruncie można okryć warstwą liści i kompostu. W dobrych warunkach zimuje bez problemu.
Naturalne stanowiska inkarwillii występują głównie w południowo-zachodnich Chinach. Są to przeważnie górskie murawy i zarośla na wysokościach 2400-3900m n.p.m.